شیخ و سیّد از حضرت صادق علیه السلام روایت کرده اند که فرمود هر که از شماها چهار رکعت نماز امیرالمؤ منین علیه السلام را بجا آورد از گناهان بیرون آید مانند روزیکه از مادر متولّد شده باشد و حاجتهاى او برآورده شود، بخواند در هر رکعت حمد یک مرتبه و پنجاه مرتبه قُلْ هُوَ اللّهُ اَحَدٌ و چون فارغ شود این دعا را بخواند:
سُبْحانَ مَنْ لا تَبیدُ
منزه است آنکه نشانه هایش
مَعالِمُهُ سُبْحانَ مَنْ لا تَنْقُصُ خَزاَّئِنُهُ سُبْحانَ مَنْ لاَ اضْمِحْلالَ
نابود نشود منزه است آنکه هیچکس را در کارش مشارکت ندهد منزه است آنکه فخرش زوال
لِفَخْرِهِ سُبْحانَ مَنْ لا یَنْفَدُ ما عِنْدَهُ سُبحانَ مَنْ لاَ انْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ
نپذیرد منزه است آنکه دارائیش تمام نشود منزه است آنکه دورانش سپرى نشود
سُبْحانَ مَنْ لا یُشارِکُ اَحَداً فى اَمْرِهِ سُبْحانَ مَنْ لا اِلهَ غَیْرُهُ پس دعا کند بعد از این و بگوید:
منزه است آنکه کسى را در کارش شرکت ندهد منزه است آنکه معبودى جز او نیست
یا مَنْ عَفا عَنِ السَّیِئاتِ وَ لَمْ یُجازِ بِهَا اِرْحَمْ عَبْدَکَ
اى آنکه درگذرى از بدیها (گناهان ) و بدانها کیفر نکنى به بنده ات رحم کن
یا اَللّهُ نَفْسى نَفْسى اَنَا عَبْدُکَ یا سَیِّداهُ اَنَا عَبْدُکَ بَیْنَ یَدَیْکَ اَیا رَبّاهُ
اى خدا مرا مرا (ترحم کن ) من بنده توام اى آقاى من ، من بنده توام که در برابرت هستم اى پروردگار من
اِلهى بِکَیْنُونَتِکَ یا اَمَلاهُ یا رَحْماناهُ یا غِیاثاهُ عَبْدُکَ عَبْدُکَ لا
اى معبود من به هستى خودت سوگند اى آرزوى من اى بخشاینده اى فریادرس بنده ات بنده ات
حیلَةَ لَهُ یا مُنْتَهى رَغْبَتاهُ یا مُجْرِىَ الدَّمِ فى عُرُوقى یا سَیِّداهُ یا
چاره اى برایش نیست اى منتهاى آرمانم اى روان کننده خون در رگهایم اى آقاى من اى آقاى من
مالِکاهُ اَیا هُوَ اَیا هُوَ یا رَبّاهُ عَبْدُکَ عَبْدُکَ لا حیلَةَ لى وَ لا غِنى بى
اى مالک من اى او، اى او، اى پروردگار من بنده ات بنده ات چاره اى برایم نیست و از خود
عَنْ نَفسْى وَ لا اَسْتَطیعُ لَها ضَرّاً وَ لا نَفْعاً وَ لا اَجِدُ مَنْ اُصانِعُهُ
چیزى ندارم و توانایى بر زیان و نفع خود ندارم و کسى را نمى یابم که با او بسازم
تَقَطَّعَتْ اَسْبابُ الْخَدایِعِ عَنّى وَاضْمَحَلَّ کُلُّ مَظْنُونٍ عّنى اَفْرَدَنِى
تمام وسائل چاره از من قطع شده و هر کجا گمان داشتم از بین رفت روزگار مرا تنها به درگاهت
الدَّهْرُ اِلَیْکَ فَقُمْتُ بَیْنَ یَدَیْکَ هذَا الْمَقامَ یا اِلهى بِعِلْمِکَ کانَ هذا
روانه ام کرده پس پیش رویت در اینجا ایستادم معبودا تمام اینها با علم تو بوده
کُلُّهُ فَکَیْفَ اَنْتَ صانِعٌ بى وَلَیْتَ شِعْرى کَیْفَ تَقُولُ لِدُعاَّئى اَتَقُولُ
پس تو چگونه با من رفتار خواهى کرد و اى کاش مى دانستم که پاسخ دعایم را چگونه خواهى گفت آیا مى گویى
نَعَمْ اَمْ تَقُولُ لا فَاِنْ قُلْتَ لافَیا وَ یْلى یا وَیْلى یا وَیْلى یا عَوْلى یا
((آرى )) یا مى گویى ((نه )) پس اگر گفتى ((نه )) واى بر من پس واى بر من ، واى بر من اى بیچارگى من اى
عَوْلى یا عَوْلى یا شِقْوَتى یا شِقْوَتى یا شِقْوَتى یا ذُلّى یا ذُلّى یا
بیچارگى من ، اى بدبختیم اى بدبختیم اى بدبختیم ، اى خواریم ، اى خواریم ، اى
ذُلّى اِلى مَنْ وَ مِمَّنْ اَوْ عِنْدَ مَنْ اَوْ کَیْفَ اَوْ ماذا اَوْ اِلى اَىِّ شَىءٍ اَلْجَأُ
خواریم به چه کس ! و از چه کسى یا پیش چه کس یا چطور یا چگونه یا به چه چیز پناه ببرم و به که امید داشته باشم
وَ مَنْ اَرْجُو وَ مَنْ یَجُودُ عَلىَّ بِفَضْلِهِ حینَ تَرْفُضُنى یا واسِعَ
و کیست که به فضل خود بر من بخشش کند آن زمان که تو برانیم اى آنکه آمرزشش
الْمَغْفِرَةِ وَ اِنْ قُلْتَ نَعَمْ کَما هُوَ الظَّنُّ بِکَ وَ الرَّجاَّءُ لَکَ فَطُوبى لى اَنَا
پهناور است ، اما اگر بگویى ((آرى )) چنانچه گمان به تو همین است و همین امید را به تو دارم پس خوشا بر حالم ،
السَّعیدُ وَاَناَ الْمَسْعُودُ فَطُوبى لى وَ اَنَا الْمَرْحُومُ یا مُتَرَحِّمُ یا مُتَرَئّفُ
در آن حال من سعادتمند و خوشبختم و خوشا بحالم که مشمول رحمتت واقع شده ام اى رحم کننده بسیار رؤ ف و با عطوفت
یا مُتَعَطِّفُ یا مُتَجَبِّرُ یا مُتَمَلِّکُ یا مُقْسِطُ لا عَمَلَ لى اَبْلُغُ بِهِ نَجاحَ
اى دارنده بزرگى اى دهنده فرمانروایى اى خداى دادگر عملى ندارم که بوسیله آن
حاجَتى اَسْئَلُکَ بِاْسمِکَ الَّذى جَعَلْتَهُ فى مَکْنُونِ غَیْبِکَ وَ اسْتَقَرَّ
به خواسته ام ظفر جویم از تو مى خواهم به حق آن نامت که آنرا در پرده غیب خود پنهان کرده اى و نزد خودت
عِنْدَکَ فَلا یَخْرُجُ مِنْکَ اِلى شَىءٍ سِواکَ اَسْئَلُکَ بِهِ وَبِکَ وَبِهِ فَاِنَّهُ اَجَلُّ وَ
قرار گرفته بطوریکه براى هیچ موجود دیگرى غیر از تو ظاهر نشود بدان نام از تو مى خواهم و بذات خودت
اَشْرَفُ اَسْماَّئِکَ لا شَىءَ لى غَیْرُ هذا وَلا اَحَدَ اَعْوَدُ عَلىَّ مِنْکَ یا
که آن برتر و شریفترین نامهاى تو است و چیزى غیر از این ندارم و کسى سود رسانتر از تو به من نیست اى هست
کَیْنُونُ یا مُکَوِّنُ یا مَنْ عَرَّفَنى نَفْسَهُ یا مَنْ اَمَرَنى بِطاعَتِهِ یا مَنْ
به خود و اى هستى ده اى که خود را به من شناساندى اى که مرا به طاعتت واداشتى اى که مرا
نَهانى عَنْ مَعْصِیَتِهِ یا مَدْعُوُّ یا مَسْئُولُ یا مَطْلُوباً اِلَیْهِ رَفَضْتُ
از نافرمانیت بازداشتى اى که تو را خوانند و از تو خواهند و تو را طلب کنند وصیتى که در (باره پیروى نکردن شیطان )
وَصِیَّتَکَ الَّتى اَوْصَیْتَنى وَ لَمْ اُطِعْکَ وَ لَوْ اَطَعْتُکَ فیما اَمَرْتَنى
به من کردى بدور انداختم و پیرویت نکردم و اگر آنچه دستورم داده بودى اطاعتت مى کردم
لَکَفَیْتَنى ما قُمْتُ اِلَیْکَ فیهِ وَ اَنَا مَعَ مَعْصِیَتى لَکَ راجٍ فَلا تَحُلْ
تو هم درباره آنچه به درگاهت آمدم کفایتم مى کردى ولى با اینکه من معصیتکارم به تو امیدوارم پس
بَیْنى وَ بَیْنَ ما رَجَوْتُ یا مُتَرَحِّماً لى اَعِذْنى مِنْ بَیْنِ یَدَىَّ وَ مِنْ
میان من و آنچه امید بدان دارم جدایى میفکن اى ترحم کننده بر من پناهم ده از پیش رو و از
خَلْفى وَ مِنْ فَوْقى وَ مِنْ تَحْتى وَ مِنْ کُلِّ جِهاتِ الاِحاطَةِ بى اَللّهُمَّ
پشت سرم و از بالاى سرم و از زیر پایم و از هر جهت که به من احاطه دارد خدایا
بِمُحَمَّدٍ سَیِّدى وَ بِعَلِی وَلِیّى وَبِالاْئِمَةِ الرّاشِدینَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ
به حق محمد آقاى من و به حق على مولاى من و به حق امامان راهنمایم - که برایشان درود باد
اِجْعَلْ عَلَیْنا صَلَواتِکَ وَ رَاْفَتَکَ وَ رَحْمَتَکَ وَاْوسِعْ عَلَیْنا مِنْ رِزْقِکَ
رحمتهاى خود و لطف و مهرت را بر ما شامل گردان و روزیت را بر ما وسیع گردان
وَ اقْضِ عَنَّا الدَّیْنَ وَ جَمیعَ حَواَّئِجِنا یا اَللّهُ یا اَللّهُ یا اَللّهُ اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَىْءٍ قَدیرٌ
و دَین ما را ادا فرما و همه حاجتهاى ما را برآور یا الله ... که همانا تو بر هر چیزى توانایى
پس حضرت فرمود که هر که این نماز را بجا آورد و این دعا را بخواند چون فارغ شود نماند مابین او و خداوند تعالى گناهى مگر آنکه
آمرزیده شود .
مؤلف گوید که احادیث بسیار در فضیلت خواندن این چهار رکعت نماز در شب و
روز جمعه وارد شده و اگر بعد از نماز بگوید اَللّهُمَّ صَلِّ عَلَى
النَّبِىِّ الْعَرَبِىِّ وَ الِهِ وارد شده که گناهان گذشته و آینده او آمرزیده شود
و چنان باشد که دوازده مرتبه قرآن را ختم کرده باشد و حقّ تعالى گرسنگى و تشنگى
قیامت را از او رفع کند
سیّد بن طاوس (ره ) بسند معتبر از حضرت امام رضاعلیه السلام روایت کرده است که از آن حضرت سؤ ال کردند از نماز حضرت جعفر طیّار (ره ) حضرت فرمود که چرا غافلى از نماز حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله شاید حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله نماز جعفر را نکرده باشد و شاید جعفر نماز آن حضرت را کرده باشد راوى عرض کرد پس تعلیم کن آن نماز را بمن حضرت فرمود که دو رکعت نماز مى کنى در هر رکعت یکمرتبه فاتحه و پانزده مرتبه سوره اِنّا اَنْزَلْناهُ . مى خوانى پس در رکوع و بعد از سر برداشتن و در سجده اوّل و بعد از سر برداشتن و در سجده دویّم و بعد از سربرداشتن در هر یک پانزده مرتبه سوره قَدْرْ را مى خوانى پس تشهّد مى خوانى و سلام مى گوئى و چون فارغ شوى میان تو و خدا گناهى نمى ماند مگر آنکه آمرزیده شده است و هر حاجت که بطلبى رواست و بعداز آن این دعا را مى خوانى :
لا اِلهَ اِلا اللّهُ رَبُّنا وَ رَبُّ آباَّئِنَا الاَوَّلینَ
معبودى نیست جز خدا پروردگار ما و پروردگار پدران پیشین ما
لا اِلهَ اِلا اللّهُ اِلهاً واحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ لا اِلهَ اِلا اللّهُ لا نَعْبُدُ
معبودى نیست جز خدا معبود یگانه و ما تسلیم اوئیم معبودى نیست جز خدا و نپرستیم
اِلاّ اِیّاهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدِّینَ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَحْدَهُ
جز او را و دینمان خالص براى او است اگرچه ناخوش دارند مشرکان معبودى نیست جز خداى یگانه
وَحْدَهُ وَحْدَهُ اَنْجَزَ وَعْدَهُ وَ نَصَرَ عَبْدَهُ وَ اَعَزَّ جُنْدَهُ وَ هَزَمَ الاَحْزابَ
یکتاى یکتا که به وعده اش وفا کرد و بنده اش را یارى نمود و سپاه خویش را عزیز گردانید و احزاب (دشمن ) را به تنهایى
وَحْدَهُ فَلَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ وَ هُوَ عَلى کُلِّ شَى ءٍ قَدیرٌ اَللّهُمَّ اَنْتَ
منهزم ساخت پس سلطنت خاص او است و ستایش از آن اوست و او است بر هر کارى توانا خدایا تویى
نُورُ السَّمواتِ وَ الاَرْضِ وَ مَنْ فیهِنَّ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ اَنْتَ قَیّامُ
روشنى بخش آسمانها و زمین و آنچه در آنها است پس ستایش خاص تو است و تویى برپا دارنده
السَّمواتِ وَ الاَرْضِ وَ مَنْ فیهِنَّ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ اَنْتَ الْحَقُّ وَ وَعْدُکَ
آسمانها و زمین و آنچه در آنها است پس (باز هم ) ستایش خاص تو است و تو خود حقى و وعده ات
الْحَقُّ وَ قَوْلُکَ حَقُّ وَ اِنْجازُکَ حَقُّ وَ الْجَنَّةُ حَقُّ وَ النّارُ حَقُّ اَللّهُمَّ
حق است و گفتارت حق است و وفاى تو حق است و بهشت حق است و دوزخ حق است خدایا
لَکَ اَسْلَمْتُ وَ بِکَ آمَنْتُ وَ عَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ وَ بِکَ خاصَمْتُ وَ اِلَیْکَ
در برابرت تسلیمم و به تو ایمان دارم و بر تو توکل کنم و به امید تو با خصم روبرو
حاکَمْتُ یا رَبِّ یا رَبِّ یا ربِّ اِغْفِرْلى ما قَدَّمْتُ وَ اَخَّرْتُ وَ
شوم و به سوى تو قضاوت را آورم پروردگارا پروردگارا پروردگارا بیامرز برایم گناهانى که از پیش کردم و از این پس کنم و
اَسْرَرْتُ وَ اَعْلَنْتُ اَنْتَ اِلهى لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ
آنچه آشکار کردم و آنچه در پنهان کردم معبودا خدایى جز تو نیست درود فرست بر محمد و آلش
مُحَمَّدٍ وَ اغْفِرْ لى وَ ارْحَمْنى وَ تُبْ عَلَىَّ اِنَّکَ اَنْتَ التَّوابُ الرَّحیمُ
و بیامرز مرا و به من رحم کن و توبه ام بپذیر که براستى تویى توبه
پذیر مهربان
علاّمه مجلسى رَه گفته که این نماز از نمازهاى مشهوره است و عامّه و خاصّه در کتب خود روایت کرده اند و بعضى این را از نمازهاى روز جمعه شمرده اند و از روایت اختصاصى معلوم نمى شود و ظاهرا در سایر ایّام هم توان کرد.
که شیخ و سیّد و شهید و علاّمه و دیگران بسندهاى معتبر بسیار
از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام روایت کرده اند از آباء گرام آن حضرت
که حضرت رسول صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَ اله فرمود که هر که در روز جمعه پیش از زوال
چهار رکعت نماز بگذارد و در هر رکعت سوره حمد را ده مرتبه و هر یک از ((قُلْ
اَعُوذُ بِرَبِّ النّاسِ)) و ((قُلْ اَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ)) و ((قُلْ هُوَ اللّهُ
اَحَدٌ)) و ((قُلْ یا اءیُّها الْکافِرُونَ)) و ((آیة الکرسى )) را ده مرتبه و به
روایت دیگر ((اِنّا اَنْزَلْناهُ فى لَیلةِ الْقَدر)) و آیه ((شَهِدَ اللّهُ )) را
نیز هر یک ده مرتبه بخواند و چون از چهار رکعت نماز فارغ شود صد مرتبه استغفار کند
و صد مرتبه بگوید ((سُبْحانَ اللّهِ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ وَ لا اِلهَ اِلا اللّهُ
وَ اَللّهُ اَکْبَرُ وَ لا حَوْلَ وَ لاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلىِّ
الْعَظیمِ)) پس صد مرتبه صلوات بفرستد پس هر که این عمل را بجا آورد حقّ تعالى دفع کند از
او شرّ اهل آسمان وشرّ اهل زمین و شرّ شیطان و شرّ پادشاهان جائر را تا آخر خبر که
تمامش در ذکر فضیلت این نماز است نماز دیگر حارث همدانى از حضرت امیرالمؤ منین
علیه السلام روایت کرده است که اگر توانى در روز جمعه ده رکعت نماز بکن و رکوع و
سجودش را تمام بجا آور و بعد از هر دو رکعت صد مرتبه بگو سُبْحانَ اللّهِ وَ
بِحَمْدِهِ که فضیلت بسیار دارد نماز دیگر بسند معتبر از حضرت صادق علیه السلام منقول است که
هر که سوره ابراهیم و سوره حِجْر را در دو رکعت در روز جمعه بخواند هرگز پریشانى و
دیوانگى و بلائى به او نرسد.
نماز شب اول هر ماه:
در شب اوّل دو رکعت نماز کند در هر رکعت بعد از حمد سوره انعام بخواند
و از حق تعالى سؤ ال کند که او را از هر ترسى و دردى ایمن گرداند و نبیند
در آن ماه امرى را که مکروه او باشد
نماز روز اول هر ماه:
در روز اوّل دو رکعت نماز کند در رکعت اوّل بعد از حمد سى مرتبه قُلْ هُوَاللّهُ و در رکعت دوّم بعد از حمد سى مرتبه اِنّا اَنْزَلْناهُ بخواند و بعد از نماز تصدّقى کند چون چنین کند سلامتى خود را در آن ماه از حق تعالى بخرد و از بعضى روایات نقل است که بعد از نماز بخواند:
مى خوانى ما بین نماز مغرب و عشاء نماز غفیله را و آن دو رکعت است در رکعت اوّل بعد از حمد مى خوانى :
وَ ذَا النُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ اَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى فِى الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلهَ
و ذا النون (یونس ) را یاد کن آن دم که خشمناک برفت و گمان داشت بر او سخت نگیریم پس از ظلمات ندا داد که معبودى
اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ
جز تو نیست منزهى تو که همانا من از ستمکاران بوده ام پس دعایش مستجاب کردیم و از تنگناى
الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ
غم
نجاتش دادیم و این چنین مؤمنین را نجات دهیم
و در رکعت دوّم بعد از حمد مى خوانى :
وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ لا یَعْلَمُها اِلاّ هُوَ وَ یَعْلَمُ ما فِى الْبَّرِ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ
کلیدهاى (گنجینه هاى ) غیب نزد او است و جز او (کسى ) غیب نداند و هر چه در خشکى و دریاست مى داند هیچ برگى
مِنْ وَرَقَةٍ اِلاّ یَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فى ظُلُماتِ الاَْرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ اِلاّ فِى کِتابٍ مُبینٍ
نیفتد جز آنکه آن را بداند و نه دانه اى در ظلمات زمین و نه تر و نه خشکى مگر آنکه در نامه روشن ثبت است
پس دستها را به قنوت برمى دارى و مى گوئى :
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِمَفاتِحِ الْغَیْبِ الَّتى لا یَعْلَمُها اِلاّ اَنْتَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى
خدایا از تو مى خواهم به حق کلیدهاى (گنجینه هاى ) غیبى که جز تو کسى نداند درود فرستى بر
مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اَنْ تَفْعَلَ بى کَذا وَ کَذا
محمد و آلش و نسبت به من چنین و چنان کنى
بجاى این کلمه حاجت ذکر مى کنى پس مى گوئى:
اَللّهُمَّ اَنْتَ وَلِىُّ نِعْمَتى وَ الْقادِرُ عَلى طَلِبَتى تَعْلَمُ حاجَتى
خدایا تویى ولى نعمت من و تواناى بر (انجام ) خواسته من ، خواسته ام می دانى
فَاَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ لَمّا قَضَیْتَها لى
از تو مى خواهم به حق محمد و آلش درود بر او و آنها باد که حاجتم برآورى
و حاجت خود را مى طلبى که روایت شده که هر که این نماز را بجا آورد و حاجت خود را بخواهد حق تعالى به او عطا فرماید آنچه را که خواهد.
یا حَىُّ یا قَیّوُمُ یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ
اى زنده اى پاینده اى صاحب جلالت و بزرگوارى
یا اِلهَ الاَْوَّلینَ وَ الاْ خِرینَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ یا رَحْمنَ الدُّنْیا وَ الاْ خِرَةِ وَ
اى معبود اولین و آخرین اى مهربانترین مهربانان اى بخشاینده در دنیا و آخرت و
رَحیمَهُما یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ یا رَبِّ یا اَللَّهُ یا اَللَّهُ یا
مهربان در آن دو اى پروردگار اى پروردگار اى پروردگار... اى خدا... اى خدا... اى
اَللَّهُ یا اَللَّهُ یا اَللَّهُ یا اَللَّهُ یا اَللَّهُ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَاغْفِرْلى
خدا... اى خدا... اى خدا... اى خدا درود فرست بر محمّد و آل محمّد و بیامرز مرا
پس
حاجت خود را ذکر کن و هفتاد مرتبه بگو:
لاحَوْلَ وَلاقُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ
جنبش و نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ
و بگو:
وَسُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ الْکَریمِ
و منزه است خدا پروردگار عرش کریم
پس حضرت فرمود به حقّ آن خداوندى که مرا براستى فرستاده سوگند که هر مؤ من و مؤ منه که این نماز را بکند در روز جمعه من ضامنم بهشت را براى او و از جاى خود برنخیزد تا گناهانش و گناهان پدر و مادرش آمرزیده شود و عطا فرماید حقّ تعالى به او ثواب هر که نماز کرده در این روز در شهرهاى مسلمانان و بنویسد از براى او اجر کسى که روزه گرفته و نماز کرده در این روز در مشرق و مغرب عالم و حق تعالى به او عطا فرماید آنچه را که هیچ چشمى ندیده و هیچ گوشى نشنیده باشد مؤ لّف گوید: که شیخ طوسى در مصباح نیز این نماز را نقل کرده و لکن در روایت ایشان دعاى مذکور نیست بلکه فرموده چون فارغ شدى از نماز بگو:
سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعَرْشِ الْکَریمِ وَلا حَوْلَ
منزه است خدا پروردگار عرش بزرگوار و هیچ جنبش
وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ
و نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ
هفتاد مرتبه