و چون سیّدالشّهداء حسین بن علىّ علیهماالسلام شهید شد سنّت شد که از تربت آن امام مظلوم تسبیح سازند و با آن ذکر گویند از حضرت صاحب الا مر علیه السلام مرویست که هر که تسبیح تربت امام حسین علیه السلام در دست داشته باشد و ذکر را فراموش کند ثواب ذِکر براى او نوشته مى شود و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که تسبیح تربت آن حضرت ذکر مى کند و تسبیح مى گوید بى آنکه آدمى بگوید و فرمود که یک ذکر یا استغفار که با آن گفته مى شود برابر است با هفتاد ذکر که با چیز دیگر گفته شود و اگر بى ذکر بگرداند به هر دانه هفت تسبیح براى او نوشته مى شود و به روایت دیگر اگر با ذکر بگرداند به هر دانه چهل حَسَنه براى او نوشته مى شود و مروى است که حوریان بهشت چون ملکى را مى بینند که به زمین مى آید از او التماس مى کنند که تسبیح و تربت حضرت حسین علیه السلام را براى ما بیاور و در حدیث صحیح از حضرت امام موسى علیه السلام منقول است که مؤ من مى باید خالى نباشد از پنج چیز: مسواک و شانه و سجّاده که بر روى آن نماز کند و تسبیحى که در آن سى و چهار دانه باشد و انگشتر عقیقى و ظاهر آن است که خام و پخته هر دو خوب است و خام بهتر است و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که هر که به تسبیح تربت قبر امام حسین علیه السلام یک تسبیح بگوید حق تعالى براى او چهار صد حسنه بنویسد و چهارصد گناه از او محو کند و چهارصد حاجت او را برآورد و چهارصد درجه براى او بلند کند و مروى است که مستحبّ است که رشته اش کبود باشد به رنگ آسمان و از بعضى روایات مستفاد مى شود که زنان را به انگشتان شمردن افضل است ولکن احادیث فضیلت تربت مطلقاً اکثر و اقوى است
پس روانه مى شوى به جانب مسجد با حالت سکینه و وقار و مى گوئى در وقت بیرون شدن از خانه بجهت رفتن به مسجد:
بِسْمِ اللَّهِ الَّذى خَلَقَنى فَهُوَ یَهْدینِ وَالَّذى هُوَ
به نام آن خدائى که مرا آفرید و سپس راهنمائیم کرد و آن کس که
یُطْعِمُنى وَیَسْقینِ وَاِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفینِ وَالَّذى یُمیتُنى ثُمَّ یُحْیینِ
غذایم دهد و آبم نوشاند و هرگاه بیمار شوم او شفایم دهد و آنکه بمیراندم و باز زنده ام کند
وَالَّذى اَطْمَعُ اَنْ یَغْفِرَ لى خَطیَّئَتى یَوْمَ الدّینِ رَبِّ هَبْ لى حُکْما وَاَلْحِقْنى
و آنکه طمع دارم بیامرزد خطایم را در روز رستاخیز پروردگارا مرا فرزانگى بخش و به شایستگان
بِالصّالِحینَ وَاجْعَلْ لى لِسانَ صِدْقٍ فِى الاْخِرینَ وَاجْعَلْنى مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ
ملحقم کن و خوش نامم گردان در نزد آیندگان و از وارثان بهشت پر
النَّعیمِ وَاغْفِرْ لاَِبى *
نعمتم گردان و پدرم را بیامرز
و چون خواستى داخل مسجد شوى اوّل ملاحظه تَهِ کفش خود مى نمائى که نجاستى با آن نباشد پس پاى راست را مقدّم مى دارى پس مى خوانى این دعا را:
بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّهِ وَمِنَ اللَّهِ وَاِلَى اللَّهِ وَخَیْرُ الاَْسْمآءِ کُلِّها لِلَّهِ تَوَکَّلْتُ عَلَى
به نام خدا و بذات خدا و از جانب خدا و بسوى خدا و بهترین همه نامها از آن خدا توکل کردم بر
اللَّهِ وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَافْتَحْ لى
خدا و جنبش و نیروئى نیست مگر بخدا، خدایا درود فرست بر محمد و آلش و
اَبْوابَ رَحْمَتِکَ وَتَوْبَتِکَ وَاَغْلِقْ عَنّى اَبْوابَ مَعْصِیَتِکَ وَاجْعَلْنى مِنْ زُوّارِکَ
درهاى رحمت و توبه ات را بسویم باز کن و درهاى نافرمانیت برویم ببند و مرا در زمره زائرانت
وَعُمّارِ مَساجِدِکَ وَمِمَّنْ یُناجیکَ فى اللَّیْلِ وَالنَّهارِ وَمِنَ الَّذینَ هُمْ فى
و آبادکنندگان مساجدت قرارم ده و از کسانى که در شب و روز با تو به راز و نیازند و از کسانى که در
صَلوتِهِمْ خاشِعُونَ وَادْحَرْ عَنِّى الشَّیْطانَ الرَّجیمَ وَجُنُودَ اِبْلیسَ اَجْمَعینَ *
نماز ترسانند و دور گردان از من شیطان رانده و سپاهیان او را به تمامى
سیّد بن طاوس به سند معتبر از جمیل بن درّاج روایت کرده است که مردى به خدمت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام آمد و گفت اى مولاى من سنّم بالا رفته است و خویشان من مُردند و مونسى ندارم و مى ترسم که مرا نیز مرگ دریابد حضرت فرمود که برادران مؤ من صالح براى انس گرفتن بهترند از اقارب و اگر درازى عمر خود و خویشان و دوستان را خواهى این دعا را بعد از هر نماز بخوان:
اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ
خدایا درود فرست بر محمد و آل
مُحَمَّدٍ اَللّهُمَّ اِنَّ رَسُولَکَ الصّادِقَ الْمُصَدَّقَ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَآلِهِ قالَ اِنَّکَ
محمد خدایا این مطلب را پیامبر راستگوى تصدیق شده که درود تو بر او و آلش باد فرمود که همانا
قُلْتَ ما تَرَدَّدْتُ فى شَىْءٍ اَ نَا فاعِلُهُ کَتَرَدُّدى فى قَبْضِ رُوحِ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ
تو فرموده اى من در کارى که مى کنم مردّد نشدم مانند مردّد شدنم در گرفتن روح بنده مؤ منم
یَکْرَهُ الْمَوْتَ وَاَکْرَهُ مَسآئَتَهُ اَللّهُمَّ فَصَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجَّلْ
او مرگ را خوش ندارد و من هم ناراحتى او را خدایا پس درود فرست بر محمد و آل محمد و شتاب کن
لِوَلِیِّکَ الْفَرَجَ وَالْعافِیَةَ وَالنَّصْرَ وَلا تَسُؤْنى فى نَفْسى وَلا فى اَحَدٍ مِنْ اَحِبَّتى
در فرج ولىّ خود و عافیت و یاریش و بد حالم مکن درباره خودم و نه درباره یکى از دوستانم
و اگر خواهى یک یک از دوستان خود را نام ببر و بگو: ((وَ لافى فُلانٍ وَ لا فى فُلانٍ)) راوى گفت : چون بر این دعا مداومت کردم چندان عمر یافته ام که از زندگانى ملول شده ام و این دعا بسیار معتبر است و در جمیع کتب دعا نقل شده است .
و چون خواستى وضو بگیرى ابتداء مى کنى به مسواک نمودن که دهان را پاکیزه مى کند و بلغم را برطرف و حفظ را زیاد مى کند و باعث زیادتى حَسَنات و خوشنودى حق تعالى است و دو رکعت نماز با مسواک افضل است از هفتاد رکعت به غیر از مسواک و اگر مسواک نباشد انگشت مُجزى است از آن و سزاوار است که در وقت وضو گرفتن رو به قبله بنشینى و ظرف آب را در جانب راست خود مى گذارى و چون نگاهت بر آب فتاد این دعا مى خوانى :
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذى جَعَلَ الْمآءَ طَهُورا وَلَمْ
ستایش خاص خدائى است که آب را پاک کننده قرار داد و
یَجْعَلْهُ نَجِسا *
قرارش نداد ناپاک
پس مى شوئى دست خود را پیش از آنکه داخل ظرف آب کُنى و مى گوئى :
در وقت داخل کردن دست در ظرف آب :
بِسْمِ اللَّهِ وَبِاللَّهِ اَللّهُمَّ اجْعَلْنى مِنَ التَّوّابینَ
به نام خدا و به ذات خدا خدایا مرا از توبه کنندگان قرارم ده
وَاجْعَلْنى مِنَ الْمُتَطَهِّرینَ *
و نیز قرارم ده از پاکیزه کنندگان
پس سه دفعه مضمضه مى کنى با سه کف آب و مى گوئى :
اَللّهُمَّ لَقِّنى حُجَّتى یَوْمَ اَلْقاکَ وَاَطْلِقْ لِسانى بِذِکْراکَ
خدایا دلیل قاطعى روز لقائت بر زبانم نِه و زبانم را به ذکر خودت باز کن
پس سه دفعه استنشاق مى کنى و مى گوئى :
اَللّهُمَّ لا تُحَرِّمْ عَلَىَّ ریحَ الْجَنَّةِ وَاجْعَلْنى مِمَّنْ یَشَمُّ ریحَها
خدایا بوى بهشت را بر من حرام مکن و قرارم ده از زمره کسانى که بوى آن
وَرَوْحَها وَطیبَها
و نسیمش و عطرش را ببوید
پس شروع کن بشستن صورت ومى گوئى :
اَللّهُمَّ بَیِّضْ وَجْهى یَوْمَ
خدایا سفید گردان رویم را در آن روزى
تَسْوَدُّ فیهِ الْوُجُوهُ وَلا تُسَوِّدْ وَجْهى یَوْمَ تَبْیَضُّ فیهِ الْوُجُوهُ *
که روها سیاه گردد و سیاه نکن رویم را روزى که روها سفید گردد
پس بردار یک مشت آب بجهت شستن دست راست و در وقت شستن مى گوئى :
اَللّهُمَّ اَعْطِنى کِتابى
خدایا نامه عملم را
بِیَمینى وَالْخُلْدَ فِى الْجِنانِ بِیَسارى وَحاسِبْنى حِسابا یَسیرا *
بدست راستم ده و رقعه جاوید در بهشت را بدست چپم و حسابم را به آسانى برس
پس دست چپ را بشوى و در آن وقت مى گوئى :
اَللّهُمَّ لا تُعْطِنى کِتابى بِشِمالى وَلا مِنْ وَرآءِ
خدایا مده نامه عملم را بدست چپم و نه پشت
ظَهْرى وَلا تَجْعَلْها مَغْلُولَةً اِلى عُنُقى وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ مُقَطَّعاتِ النّیرانِ *
سرم و قرارش مده بسته به گردنم و پناه برم به تو از پاره هاى (سوزان ) آتش
پس مسح کن جلو سر را به رطوبت دست راست خود و مى گوئى در این حال :
اَللّهُمَّ غَشِّنى
خدایا بپوشان مرا
رَحْمَتَکَ وَبَرَکاتِکَ *
به رحمت و برکات خود
پس مسح کن پاهاى خود را و مى خوانى در این حال:
اَللّهُمَّ ثَبِّتْنى عَلَى الصِّراطِ یَوْمَ تَزِلُّ فیهِ الاَْقْدامُ وَاجْعَلْ سَعْیى فیما یُرْضیکَ عنّى
خدایا مرا بر صراط ثابت بدار در آن روزى که قدمها بلغزد و کوششم را در کارى که تو را خوشنود کند قرار ده
یا ذَاالْجَلالِ وَالاِْکْرامِ *
اى صاحب بزرگوارى و کرامت
و چون فارغ شدى از وضو مى گوئى :
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ
خدایا از تو مى خواهم
تَمامَ الْوُضُوءِ وَتَمامَ الصَّلوةِ وَتَمامَ رِضْوانِکَ وَالْجَنَّةَ
درستى و کمال وضوء و کمال نماز و کمال خوشنودى تو و بهشت را
و مى گوئى نیز :
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ
ستایش خاص خدا
رَبِّ الْعالَمینَ
پروردگار جهانیان است
و مى خوانى سوره قدر را سه مرتبه.
پس بعد از فراغ از وضو بوى خوش بکار مى برى.
مى خوانى ما بین نماز مغرب و عشاء نماز غفیله را و آن دو رکعت است در رکعت اوّل بعد از حمد مى خوانى :
وَ ذَا النُّونِ اِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ اَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادى فِى الظُّلُماتِ اَنْ لا اِلهَ
و ذا النون (یونس ) را یاد کن آن دم که خشمناک برفت و گمان داشت بر او سخت نگیریم پس از ظلمات ندا داد که معبودى
اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّى کُنْتُ مِنَ الظّالِمینَ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ
جز تو نیست منزهى تو که همانا من از ستمکاران بوده ام پس دعایش مستجاب کردیم و از تنگناى
الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِى الْمُؤْمِنینَ
غم
نجاتش دادیم و این چنین مؤمنین را نجات دهیم
و در رکعت دوّم بعد از حمد مى خوانى :
وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَیْبِ لا یَعْلَمُها اِلاّ هُوَ وَ یَعْلَمُ ما فِى الْبَّرِ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ
کلیدهاى (گنجینه هاى ) غیب نزد او است و جز او (کسى ) غیب نداند و هر چه در خشکى و دریاست مى داند هیچ برگى
مِنْ وَرَقَةٍ اِلاّ یَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ فى ظُلُماتِ الاَْرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا یابِسٍ اِلاّ فِى کِتابٍ مُبینٍ
نیفتد جز آنکه آن را بداند و نه دانه اى در ظلمات زمین و نه تر و نه خشکى مگر آنکه در نامه روشن ثبت است
پس دستها را به قنوت برمى دارى و مى گوئى :
اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِمَفاتِحِ الْغَیْبِ الَّتى لا یَعْلَمُها اِلاّ اَنْتَ اَنْ تُصَلِّىَ عَلى
خدایا از تو مى خواهم به حق کلیدهاى (گنجینه هاى ) غیبى که جز تو کسى نداند درود فرستى بر
مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اَنْ تَفْعَلَ بى کَذا وَ کَذا
محمد و آلش و نسبت به من چنین و چنان کنى
بجاى این کلمه حاجت ذکر مى کنى پس مى گوئى:
اَللّهُمَّ اَنْتَ وَلِىُّ نِعْمَتى وَ الْقادِرُ عَلى طَلِبَتى تَعْلَمُ حاجَتى
خدایا تویى ولى نعمت من و تواناى بر (انجام ) خواسته من ، خواسته ام می دانى
فَاَسْئَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ عَلَیْهِ وَ عَلَیْهِمُ السَّلامُ لَمّا قَضَیْتَها لى
از تو مى خواهم به حق محمد و آلش درود بر او و آنها باد که حاجتم برآورى
و حاجت خود را مى طلبى که روایت شده که هر که این نماز را بجا آورد و حاجت خود را بخواهد حق تعالى به او عطا فرماید آنچه را که خواهد.
بعد از تسبیح زهراء سلام الله علیها مى گوئى :
اِنَّ اللّهَ وَ مَلاَّئِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِىِّ یا اَیُّهَا
همانا خدا و فرشتگانش بر پیغمبر درورد فرستند اى کسانى
الَّذینَ امَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلیماً اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ
که ایمان آورده اید درود فرستید بر او و سلام کنید سلام کاملى خدایا درود فرست بر محمد
النَّبِىِّ وَ عَلى ذُرِّیَّتِهِ وَ عَلى اَهْلِ بَیْتِهِ پس مى گوئى هفت مرتبه :
پیامبر (گرامى خود) و بر نژادش و بر خاندانش
بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ وَ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ و سه مرتبه:
به نام خداى بخشاینده مهربان و هیچ جنبش و هیچ نیرویى نیست جز به خداى والاى بزرگ
اَلْحَمْدُ للّهِ الَّذى یَفْعَلُ ما یَشاَّءُ وَ لا یَفْعَلُ ما یَشاَّءُ غَیْرُهُ
ستایش
خاص خدایى است که آنچه خواهد مى کند ولى غیر او آنچه را خواهد نتواند انجام
دهد
پس می گویی:
سُبْحانَکَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ اغْفِرْ لى ذُنُوبى کُلَّها جَمیعاً فَاِنَّهُ لا یَغْفِرُ
منزهى تو معبودى جز تو نیست گناهان مرا به تمامى هر چه هست بیامرز زیرا تمامى
الذُّنُوبَ کُلَّها جَمیعاً اِلاّ اَنْتَ
گناهان را (کسى ) جز تو نیامرزد.
در فضیلت زیارت حضرت ابوعبداللّه الحسین صلوات الله علیه و آدابى که زائر آن جناب باید مراعات آنها را نماید در طریق زیارت و در آن حرم مطهّر و کیفیّت زیارت آن حضرت و در آن سه مقصد است :
مقصد اول: در فضیلت زیارت آن حضرت است. بدانکه فضیلت زیارت امام حسین علیه السلام از حیطه بیان بیرون است و در اخبار بسیار وارد شده که معادل حجّ و عمره و جهاد بلکه بالاتر و افضل است بدرجات و باعث مغفرت و خفّت حساب و رفع درجات و اجابت دعوات و موجب طول عمر و حفظ بدن و مال و زیادتى روزى و برآمدن حاجات و رفع هموم و کربات است و ترک آن سبب نقصان دین و ایمان و ترک حقّ بزرگى از حقوق پیغمبر صلى الله علیه و آله است و کمتر ثوابى که به زائر آن قبر شریف رسد آن است که گناهانش آمرزیده شود و آنکه حق تعالى جان و مالش را حفظ کندتا او را به اهل خود برگرداند و چون روز قیامت شود حق تعالى او را حافظتر خواهد بود از دنیا .
و در روایات بسیار است که زیارت آن حضرت غم را زایل مى کند و شدّت جان کندن و هول قبر را برطرف مى کند و آنکه هر مالى که در راه زیارت آن حضرت خرج شود حساب مى شود براى او هر درهمى به هزار درهم بلکه به ده هزار درهم و چون رو به قبر آن حضرت برود چهار هزار ملک استقبال او مى کنند و چون برمى گردد مشایعت او مى نمایند و آنکه پیغمبران و اوصیاء ایشان و ائمّه معصومین و ملائکه سَلامُ اللّه عَلَیهِم اَجمعین به زیارت آن حضرت مى آیند و دعا براى زوّار آن حضرت مى کنند و ایشان را بشارتها مى دهند و حق تعالى نظر رحمت مى فرماید بسوى زائرین امام حسین علیه السلام بیش از اهل عرفات و آنکه هر کسى در روز قیامت آرزو مى کند که کاش زوّار آن حضرت بود از بس که مشاهده مى کند از کرامت و بزرگوارى ایشان در آن روز و روایات در این باب بى حدّ است
و ما در ضمن زیارات مخصوصه اشاره به پاره اى از فضیلت زیارت آن حضرت خواهیم نمود و در اینجا اکتفا مى کنیم به ذکر یک روایت ابن قولویه و کلینى و سید بن طاوس و دیگران روایت کرده اند به سندهاى معتبره از ثقه جلیل القدر معاویة بن وهب بجلى کوفى که گفت یک وقتى به خدمت حضرت امام جعفر صادق علیه السلام رفتم دیدم آن حضرت را که در مُصَلاّى خویش مشغول نماز است نشستم تا نمازش تمام شد پس شنیدم که مناجات مى کرد با پروردگار خود و مى گفت اى خداوندى که مخصوص گردانیده اى ما را به کرامت و وعده داده اى ما را شفاعت و علوم رسالت را به ما داده اى و ما را وارث پیغمبران گردانیده اى و ختم کرده اى به ما امّتهاى گذشته را و ما را مخصوص به وصیّت پیغمبر گردانیده اى و علم گذشته و آینده را به ما عطا کرده اى و دلهاى مردم را بسوى ما مایل گردانیده اى
((اِغْفِرْلى
وَلاِِخْوانى وَ زُوّارِ قَبْرِ اَبِىَ الْحُسَیْنِ بْنِ
عَلِىٍّ صَلَواتُاللّهِ عَلَیْهِما))
بیامرز
مرا و برادران مرا و زیارت کنندگان
قبر ابى عبداللّه الحسین علیه السلام را
آنانکه خرج کرده اند مالهاى خود را و بیرون آورده اند از شهرها بدنهاى خود را براى رغبت در نیکى ما و امید ثوابهاى تو در صله ما و براى شاد گردانیدن پیغمبر تو و اجابت نمودن ایشان امر ما را و براى خشمى که بر دشمنان داخل کرده اند و مراد ایشان خوشنودى تو است پس مکافات ده ایشان را از جانب ما بخوشنودى و حفظ کن ایشان را در شب و روز و خلیفه ایشان باش در اهل و اولاد ایشان که در وطن خود گذاشته اند به خلافت نیکو و رفیق ایشان باش و دفع کن از ایشان شرّ هر جبّار معاندى را و هر ضعیف و شدید از خلقت را و شرّ شیاطین جنّ و انس را و بده به ایشان زیاده از آنچه امید دارند از تو در دور شدن از وطنهاى خود و در اختیار کردن ایشان ما را بر فرزندان و اهالى و خویشان خود خداوندا دشمنان ما عیب کردند بر ایشان بیرون آمدن ایشان را به زیارت ما پس این مانع نشد ایشان را از عزم کردن و بیرون آمدن بسوى ما از روى مخالفت ایشان
((فَارْحَمْ
تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتى غَیَّرَتْهَا الشَّمْسُ وَارْحَمْ
تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتى تُقَلَّبُ عَلى قَبْرِ اَبیعَبْدِاللَّهِ
علیه السلام ))
پس
رحم کن آن رُوها را که آفتاب متغیّر گردانیده است و رحم کن گونه هاى
روى ایشان را که مى گردانند و مى مالند بر قبر امام حسین علیه السلام
و رحم کن آن دیده ها را که گریه شان جارى شد از ترّحم بر ما و رحم کن آن دلها را که جزع کرده اند و سوخته اند از براى مصیبت ما و رحم کن آن فغانها را که در مصیبت ما بلند کرده اند خداوندا آن جانها و آن بَدَنْها را به تو مى سپارم تا سیراب گردانى ایشان را از حوض کوثر در روز تشنگى و پیوسته آن حضرت به این نحو دعا مى کرد در سجده پس چون فارغ شد گفتم آن دعا که من از شما شنیدم اگر در حقّ کسى مى کردید که خدا را نمى شناخت گمان داشتم که آتش جهنم به او نرسد هرگز واللّه که آرزو کردم که زیارت آن حضرت کرده بودم و حجّ نکرده بودم حضرت فرمود که چه بسیار نزدیکى تو به آن حضرت چه مانع است تو را از زیارت اى معاویه ترک زیارت مکن گفتم فداى تو شوم نمى دانستم که این قدر فضیلت دارد فرمود که اى معاویه آنها که براى زیارت کنندگان آن حضرت دعا مى کنند در آسمان زیاده از آنهایند که دعا مى کنند براى ایشان در زمین ترک مکن زیارت آن حضرت را از براى خوف از احدى که هر که از براى خوف ترک زیارت کند آنقدر حسرت برد که آرزو کند که کاش آنقدر مى ماندم نزد قبر آن حضرت که در آنجا مدفون مى شدم آیا دوست نمى دارى که خدا به بیند تو را در میان آنها که دعا مى کنند براى ایشان رسول خدا و على و فاطمه و ائمّه معصومین علیهم السلام آیا نمى خواهى از آنها باشى که ملائکه در قیامت با ایشان مصافحه مى کنند آیا نمى خواهى از آنها باشى که در قیامت بیایند و هیچ گناه برایشان نباشد آیا نمى خواهى از آنها باشى که در قیامت حضرت رسول صلى الله علیه و آله با ایشان مصافحه مى کند.
بنام خداى بخشاینده مهربان
اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى لَمْ یُشْهِدْ اَحَداً حینَ فَطَرَ السَّمواتِ وَ الاَْرْضَ وَ
ستایش خاص خدایى است که هیچکس را گواه نیاورد در آن هنگامى که آسمانها و زمین را آفرید و
لاَاتَّخَذَ مُعیناً حینَ بَرَءَ النَّسَماتِ لَمْ یُشارَکْ فِى الاِْلهِیَّةِ وَ لَمْ یُظاهَرْ
کمک کارى براى خود نگرفت در آن هنگامى جنبندگان را پدید آورد در معبودیت خود شریک ندارد
فِى الْوَحْدانِیَّةِ کَلَّتِ الاَْلْسُنُ عَنْ غایَةِ صِفَتِهِ وَ الْعُقُولُ عَنْ کُنْهِ
در یکتایى پشتیبانى نشود زبانها از حد وصفش لال و عقلها از کنه
مَعْرِفَتِهِ وَ تَواضَعَتِ الْجَبابِرَةُ لِهَیْبَتِهِ وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِخَشْیَتِهِ وَ انْقادَ
معرفتش عاجز است گردنکشان در برابر هیبتش فروتن و چهره ها از بیم و هراسش خاضع و
کُلُّ عَظیمٍ لِعَظَمَتِهِ فَلَکَ الْحَمْدُ مُتَواتِراً مُتَّسِقاً وَ مُتَوالِیاً مُسْتَوْسِقاً [ثِقاً]
هر بزرگى در عظمتش رام گشته پس خاص تو است ستایش پى درپى و منظم ، و دنباله دار و محکم
وَصَلَواتُهُ عَلى رَسُولِهِ اَبَداً وَ سَلامُهُ داَّئِماً سَرْمَداً اَللّهُمَّ اجْعَلْ اَوَّلَ
و درودهاى ابدى و تحیت همیشگى و دائمى تو بر پیامبرت باد خدایا آغاز
یَوْمى هذا صَلاحاً وَ اَوْسَطَهُ فَلاحاً وَ آخِرَهُ نَجاحاً وَاَعُوذُ بِکَ مِنْ
امروز مرا صلاح و وسطش را رستگارى و پایانش را کامروایى قرارده و پناه مى برم به تو از
یَوْمٍ اوَّلُهُ فَزَعٌ وَ اَوسَطُهُ جَزَعٌ وَ آخِرُهُ وَجَعٌ اَللّهُمَّ اِنّى اَسْتَغْفِرُکَ
روزى که آغازش ترس و وسطش بى تابى و پایانش درد و رنج باشد خدایا از تو آمرزش خواهم
لِکُلِّ نَذْرٍ نَذَرْتُهُ وَ کُلِّ وَعْدٍ وَعَدْتُهُ وَ کُلِّ عَهْدٍ عاهَدْتُهُ ثُمَّ لَمْ اَفِ بِهِ
براى هر نذرى که کرده ام و هر وعده اى که دادم و هر عهدى که بستم ولى به آن وفا نکرده ام و درباره
وَ اَسْئَلُکَ فى مَظالِمِ عِبادِکَ عِنْدى فَاَیَّما عَبْدٍ مِنْ عَبیدِکَ اَوْ اَمَةٍ مِنْ
حقوق و مظلمه هایى که از بندگانت به گردن دارم درخواست مى کنم که هر بنده اى از بندگانت یا هر کنیزى از
اِماَّئِکَ کانَتْ لَهُ قِبَلى مَظْلِمَةٌ ظَلَمْتُها اِیّاهُ فى نَفْسِهِ اَوْ فى عِرْضِهِ اَوْ
کنیزانت که در گردن من حقى دارد و از من ستمى به او رسیده در جانش یا در ابرویش یا
فى مالِهِ اَوْ فى اَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ اَوْ غیبَةٌ اغْتَبْتُهُ بِها اَوْ تَحامُلٌ عَلَیْهِ بِمَیْلٍ
در مالش یا در خانواده و فرزندش یا غیبتى از او کرده ام یا بارى بر دوشش نهاده ام که سببش خواهش
اَوْ هَوىً اَوْ اَنَفَةٍ اَوْ حَمِیَّةٍ اَوْ رِیاَّءٍ اَوْ عَصَبِیَّةٍ غاَّئِباً کانَ اَوْ شاهِداً وَ
یا هواى نفس یا خودخواهى یا رشک یا خودنمایى یا تعصب بیجا بوده چه آن کس غایب باشد چه حاضر،
حَیّاً کانَ اَوْ مَیِّتاً فَقَصُرَتْ یَدى وَضاقَ وُسْعى عَنْ رَدِّها اِلَیْهِ وَ
زنده باشد یا مرده ، و دست من اکنون کوتاه و وسعم نارسا است از اینکه آن حق را به او رد کنم و
الْتَحَلُّلِ مِنْهُ فَاَسْئَلُکَ یا مَنْ یَمْلِکُ الْحاجاتِ وَ هِىَ مُسْتَجیبَةٌ لِمَشِیَّتِهِ
از او حلالیت جویم پس از تو مى خواهم اى کسى که مالک حاجاتى و به خواست تو آنها مستجاب گردد
وَ مُسْرِعَةٌ اِلى اِرادَتِهِ اَنْ تُصَلِىَّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اَنْ
و بسوى اراده ات شتابان شوند (مى خواهم ) که درود فرستى بر محمد و آلش و آن شخص را
تُرْضِیَهُ عَنّى بِما شِئْتَ وَ تَهَبَ لى مِنْ عِنْدِکَ رَحْمَةً اِنَّهُ لا تَنْقُصُکَ
به آنطور که خواهى از من خوشنود گردانى و از نزد خود به من رحمتى بخشى زیرا که آمرزش از تو نکاهد
الْمَغْفِرَةُ وَ لا تَضُرُّکَ الْمَوْهِبَةُ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ اَللّهُمَّ اَوْلِنى فى
و بخشش به تو زیان نرساند اى مهربانترین مهربانها خدایا به من عطا کن در
کُلِّ یَوْمِ اثْنَیْنِ نِعْمَتَیْنِ مِنْکَ ثِنْتَیْنِ سَعادَةً فى اَوَّلِهِ بِطاعَتِکَ وَ نِعْمَةً
هر روز دوشنبه دو نعمت از جانب خودت یکى خوشبختى در اول روز به وسیله فرمانبردارى تو و دیگر نعمتى
فى اخِرِهِ بِمَغْفِرَتِکَ یا مَنْ هُوَ الاِْلهُ وَ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ سِواهُ
در آخر روز به آمرزش و مغفرتت اى کسى که تنها معبود ما او است و گناهان را جز او کسى نیامرزد
در بلدالا مین از حضرت رسول صلى الله علیه و آله روایت کرده است که هر که هر روز ده مرتبه بگوید:
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ لاحَوْلَ
بنام خداى بخشاینده مهربان جنبش
وَلاقُوَّةَ اِلاّ بِاللَّهِ الْعَلِىِّ الْعَظیمِ
و نیرویى نیست جز بوسیله خداى والاى بزرگ
از گناهان بیرون آید مانند روزى که از مادر متولّد شده و خدا دفع کند از او هفتاد نوع بلا را که از جمله آنها دیوانگى و خوره و پیسى و فالج بوده باشد و حق تعالى هفتاد هزار ملک موکّل گرداند که براى او استغفار نمایند و از حضرت صادق علیه السلام منقول است که هر که هر روز صد مرتبه بگوید ((لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّهِ)) تنگدستى و فقر او را درنیابد و هر که هر روز صد مرتبه بگوید:
سُبْحانَ اللَّهِ وَالْحَمْدُلِلَّهِ وَ لا اِلهَ اِلا اللَّهُ وَاللَّهُ اَکْبَرُ
منزه است خدا و ستایش از آن او است و معبودى جز او نیست و خدا بزرگتر است
حرام گرداند حق تعالى بدنش را بر آتش جهنّم
تسبیح حضرت فاطمه زهراء صلوات اللّه علیها است و احادیث در فضیلت این زیاده از حدّ و احصاء است از حضرت صادق علیه السلام منقول است که ما امر مى کنیم کودکان خود را به تسبیح فاطمه سلام الله علیها چنانکه امر مى کنیم ایشان را به نماز پس آن را ترک مکن که هر که مداومت نماید بر آن شقى و بدبخت نمى شود و در روایات معتبره وارد شده که ذکر کثیر که خدا در قرآن مجید به آن امر فرموده تسبیح حضرت فاطمه سلام الله علیها است و هر که بعد از هر نماز بر آن مداومت نماید خدا را بسیار یاد کرده و به آیه کریمه ((وَاذْکُرُوا اللّهَ ذِکْراً کَثیراً)) عمل نموده و به سند معتبر از امام محمّد باقر علیه السلام مرویست که هر که تسبیح فاطمه سلام اللّه علیها را بگوید و بعد از آن استغفار کند خدا او را بیامرزد و آن بر زبان صد هست و در میزان عمل هزار و شیطان را دور مى کند و خدا را خوشنود مى گرداند و به سندهاى صحیح از حضرت صادق علیه السلام منقولست که هر که تسبیح فاطمه سلام الله علیها را بعد از نماز بگوید پیش از آنکه پاها را از هیئت نماز بگرداند آمرزیده شود و بهشت او را واجب گردد و در حدیث معتبر دیگر فرمود که تسبیح فاطمه سلام الله علیهارا بعد از هر نماز خواندن بهتر است نزد من از آنکه هزار رکعت نماز بگذارد در هر روزى و در روایت معتبر از حضرت امام محمد باقر علیه السلام مرویست که عبادت الهى کرده نشده است به چیزى از تسبیح و تمجید که بهتر از تسبیح فاطمه سلام الله علیها باشد و اگر چیزى از آن بهتر مى بود حضرت رسول صلى الله علیه و آله آن را به حضرت فاطمه سلام الله علیهاعطا مى فرمود و احادیث در فضل آن زیاده از آنست که در این رساله ایراد توان کرد و در کیفیّت آن اختلافى در احادیث هست و اشهر و اظهر آن است که سى و چهار مرتبه اَللّهُ اَکْبَرُ و سى و سه مرتبه اَلْحَمْدُلِلّهِ و سى و سه مرتبه سُبْحانَاللّهِ بگوید و در بعضى روایات سُبْحانَاللّهِ پیش از اَلْحَمْدُلِلّهِ وارد شده و بعضى از علماء جمع به این نحو کرده اند که بعد از نماز بطریق اوّل بخواند و در هنگام خواب رفتن بطریق ثانى و ظاهراً مطلقاً بطریق اوّل که مشهور است اَوْلى باشد و سنّت است که بعد از اتمام کردن یک نوبت لااِلهَ اِلا اللّهُ بگوید چنانکه از حضرت صادق علیه السلام مرویست که هر که بعد از هر نماز فریضه تسبیح فاطمه سلام الله علیها را بگوید و در عقب آن یک مرتبه لا اِلهَ اِلا اللّهُ بگوید خدا او را بیامرزد و بهتر آن است که به تسبیح تربت حضرت امام حسین علیه السلام حساب آن را نگاه دارد و در جمیع اذکار سنّت است و پیوسته تسبیح تربت آن حضرت را با خود داشتن مستحبّ است و حرز از بلاها است و مورث ثواب بى انتها است و منقولست که در ابتدا حضرت فاطمه سلام الله علیها رشته اى از پشم تابیده بودند و بر آن گِرِه ها زده بودند و به آن تسبیح مى گفتند تا آنکه حضرت حمزة بن عبدالمطلّب رضى الله عنه شهید شد پس حضرت فاطمه سلام الله علیها از تربت قبر آن شهید بزرگوار خاک برگرفت و تسبیح ساخت و به آن تسبیح مى کرد مردم نیز چنان کردند